precisie

i

iemand heeft de tijd langer doen lijken
door traag te eten van een heel kleine salade
iemand staat verkeerdelijk op de overkant van een kade

een groep van twintig twijfelaars
verplaatst zich kordaat naar het midden van een kruispunt
voor het beste zicht op al hun overwegingen

iemand loopt met een stoel helemaal
naar de zon, een rits staat open, een straat
wordt pascal genoemd, een vrouw of een man, twijfelgeval
zegt dat liefde niet meer bestaat nu er homo’s

zijn bewijs zit in twee wijsvingers

iemand draagt horizontale strepen
verplaatst zich zo evenwijdig mogelijk met de seine
daar drijven zwemmers in een boot
dat is raar, maar dachten we dat ook niet
van een reuzenrad, een berglandschap, tenen
samengeperst in sandalen

anderen lopen met gemak op nog hogere hakken, hebben de eiffeltoren
tussen duim en wijsvinger vastgenomen

de zon stelt zich hard aan, mijn vel wil in haar schaduw
schuilen, ik ken niet het franse woord
voor preciseren, onderteken de petitie van twee doven
die later op een bankje toch kunnen horen

ii

lang nagedacht hoe de eiffeltoren op zijn zijkant
tussen het louvre past, vroeg of laat plooit
de garde in elke besteklade

ondervindt een eenrichtingsstraat hoe zoomen
niets nog onoverzichtelijk maakt

vreemde steden verhouden me
het staat op wegwijzers voorgeschreven, dwars
door het hedendaagse, hoe meer
hoe leger ik loop, de verbetenheid van rioleringroosters

waaraan denken museumbewakers, zij staan
aan schoenen vastgeknoopt, willen ook
een lade die rond elke garde past

een vrouw snijdt haar mening
in haar dijbeen, kan iets plots beginnen
bloeden of is het al die tijd al onderhuids aanwezig

iii

over twee weken breekt de zwaartekracht
alle sloten, niets of niemand kan worden gestolen

mona lisa heeft ergens een zus
opgelopen, per fiets duurt de stad
langer dan google maps berekent maar wat wil je

boetedoen en worden beloond of overal plat

de schilder beweert dat het water normaal droger staat
op het bootje wuiven toeristen tot hun handen eraf vallen
ondergronds trekken bomen het fietspad in plooien

achter glas ligt schimmel in vier richtingen
haast zich in zakjes
snijdt zich aan de straathoeken

een oudje speelt buikkrampen op een viool
haar tanden, onvoltallig, lachen alsof het ergens tijd voor is – voor horloges
onder manchetknopen, liefst hele dure
om zich kenbaar te maken

er moet toch iemand
pionier geweest zijn, een activist zonder fiets
die voor de verandering eens niets
aan een brug wilde vastketenen

iv

wie vergeet te kijken naar de stad die hij samenvat
ziet bij thuiskomst alles langs de randen
wegglippen behalve de boodschappentassen, de standbeelden
die geen richting in zich dragen

de week is gekanteld op woensdag, daar helde het vooruitzicht over
in terugblikken, om dezelfde reden rondden beenhouwers
graag naar rechts af, ze voeden onze herinneringen

ik trof een slager aan die op beleefdheid stond, in principe
had ik twee keer bonjour terug gezegd, maar te zacht
naar zijn normen, dat kon ik achteraf niet meer bewijzen, ik ging

een eindje kijken, zag een vrouw die niets deed buiten
zitten en zelfs dat laatste beetje houding probeerde de wind eruit
te waaien, er zijn van haar geen pixels geworden

foto Lize © Marianne Hommersom

Meer weten over het residentieproject van deBuren? Klik hier.
Benieuwd wat de medereizigers van Lize schreven in Parijs? Klik hier.

• De gedichten i en ii werden gepubliceerd in Poëziekrant (januari 2015), samen met gedichten over Parijs van Marieke Rijneveld en Flor Declercq.
• Lees hier ook Lize's verhaal Zadelpijn, of beluister een fragment als podcast.
  

Dit artikel ontstond op basis van een residentieproject van het Vlaams-Nederlands Huis deBuren in samenwerking met de Stichting Biermans-Lapôtre.