Op zoek naar de oneindigheid

Velen van ons brengen hun dagen gekluisterd aan hun bureau's door, dromend van een lange reis naar het verre buitenland. Solo door de woestijn, een avontuurlijke zeiltocht of per fiets naar China, zou dat niet heerlijk zijn? De komende maanden verwerkelijkt Elisabeth Callens namens ons zo'n droom: al liftend trekt zij in haar eentje door Kazachstan en Kirgizië om foto's, radioreportages en teksten te maken. In een drieluik op de website van deBuren is zij onze ogen en oren in een gebied waar wij, volgens haar, 'echt niets van kennen'.

Mijn tijdelijke contract liep af, dus besloot ik met het verdiende geld een tijdje op reis te gaan: een enkele reis naar Kazachstan via Kirgizië. Waarom daarheen? Toen ik vier jaar geleden een jongen over Kazachstan hoorde praten, zijn dat land en de wens erheen te gaan niet meer uit mijn hoofd geraakt. Hij vertelde over de kilometers ‘niets', het niemandsland, waar je geen mens of dier tegenkomt. Ik wil er 360 graden ronddraaien en enkel de horizon in de verte zien. Hoe zou het ‘niets' ruiken en hoe zou het voelen? Wat zou je er horen? Ik stel me voor hoe klein en nietig ik me zou voelen. Geniaal. En als fotografe zal ik daar vast wel een paar foto's kunnen nemen ...



Aangezien directe vluchten naar Kazachstan heel duur zijn, vlieg ik op Bisjkek, de hoofdstad van Kirgizië. Bisjkek wordt mijn uitvalsbasis om naar Kazachstan te gaan. Ik heb namelijk een visum voor twee maanden gekregen maar omdat alles onnodig moeilijk gemaakt moet worden mag ik er geen twee maanden na elkaar blijven. Ik mag twee keer dertig dagen binnen. Dus op dag dertig van mijn eerste termijn moet ik zorgen dat ik van het Kazachse grondgebied ben en ga ik opnieuw naar Bisjkek om dan de volgende dag opnieuw mijn rosse haardos aan de Kazachse douane te tonen.
Maar in die fase ben ik dus nog niet: eerst is Kirgizië aan de beurt. Het land is klein genoeg om de vier windstreken te verkennen in twee weken. Ik reis grotendeels al couchsurfend. Via couchsurfing.org vind je mensen die hun zetel ter beschikking stellen voor reizigers die low budget rondtrekken en nieuwe mensen willen leren kennen. Op die manier zit ik nu in Bisjkek in het appartement van een student Chinees die twee hele kleine, schattige katjes heeft. Er is ook nog een Duitse jongen, die met zijn fiets rondtrekt door de ‘-stans' en een Frans koppel dat de hele wereld rondreist. Ik ben hier nog ver verwijderd van mijn oneindige steppe, maar de Duitse fietskameraad toont me wat foto's van zijn trip door Kazachstan. In mijn enthousiasme beweeg ik heftig op en neer maar dat doe ik beter niet, want het is hier in het Sovjetappartement al heet genoeg. De verwarming wordt in het hele land op een bepaald moment aangezet en gaat niet meer uit tot het opnieuw zomer is. De ramen staan allemaal open omdat we anders weg zouden smelten.

Tijdens het eten van een omelet valt het licht plots uit. De snelheid waarmee onze gastheer de kaarsen op tafel zet maakt duidelijk dat dit wel vaker gebeurt. Ongestoord praten we verder over de prachtige Kirgizische natuur, de meren en besneeuwde bergen, de trektochten te paard naar drieduizend meter hoogte, de ontzettend vriendelijke en gastvrije mensen, de onbegonnen zoektocht naar koffie en als je die dan al vindt, het verstaanbaar maken dat er geen suiker bij moet. Deze verhalen maken mij nog ongeduldiger om de grens over te steken op zoek naar de ultieme oneindigheid. Gelukkig ben ik in een euforische roes als ik richting mijn slaapplek ga (een 'couch' is er niet, we slapen allemaal op de grond naast elkaar) zodat ik relativerend kan reageren op het onaangename bruine cadeau dat de 'schattige' katten op mijn slaapzak hebben achtergelaten ...

Met fietsgerinkel vertrekt de Duitser richting China, en ik lift richting het Issyk Koelmeer, de laatste stop voor ik de grens over ga. Het is heerlijk om mee te cruisen met mensen die je helemaal niet verstaat, maar soms kun je ook geniale gesprekken voeren door geluiden te maken, mensen of dieren te imiteren en situaties na te tekenen. Een soort Pictionary maar dan leuker en met veel meer voldoening. Ik strand in een dorpje niet groter dan twee straten met vijf huizen. Ergens in de verte ligt het meer, aan de andere kant van het dorp zijn enkel bergen te zien. Als ik mijn tocht wil voortzetten, krijg ik van de chauffeur een volle zak appels mee. Hij heeft een grote boomgaard in zijn tuin en is al enkele weken de oogst aan het binnenhalen. Heel vriendelijk van hem om me een appeltje mee te geven, maar met twee rugzakken, een kleine handtas en drie kilo appels wordt het een lastige tocht. Maar ze kunnen altijd nog van pas komen als cadeau voor de volgende persoon die me een verre lift geeft.

Ik bevind me wel rond het meer maar de weg ligt daar nog redelijk ver van af. Dus besluit ik even te wandelen naar de grote blauwe vlakte die van ver zeer tot zwemmen lijkt uit te nodigen. Na een half uurtje kronkelen (het leek echt dichterbij) zie ik wat mensen staan en iets verder een groot gebouw met een bord waarop ‘koffie' staat. Dat kan ik nu wel gebruiken. Hopelijk zonder suiker.



Geen koffie, wel thee met suiker. Ik bedank vriendelijk en wil verder naar het meer lopen, tot het plots tot me doordringt waar ik ben. Rondom mij zijn mensen aan het baden in het hete water van natuurlijke bronnen. De stoom stijgt hoog op en de watervalletjes hier en daar zijn het enige geluid dat te horen is. Twee seconden later zit tussen de Kirgiezen te genieten van het water met uitzicht op het meer aan de ene kant en de bergen aan de andere kant. Dit is puur geluk! Om de tien minuten ren ik naar het meer, duik even kopje onder in het ijskoude water om daarna weer neer te dalen in de oase van warmte en rust. De oneindigheid van de Kazachse steppe mag nog even wachten. Eerst wil ik oneindig genieten van de natuurlijke wonderen in dit land vol verrassingen, warmwaterbronnen en appels.

• Deel 1 - Op zoek naar de oneindigheid
• Deel 2 - Lof van de Lada Niva
• Deel 3 - Aan de wodka met Vadertje Vorst