Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
Gastcolumnisten Saar Fivez en Marianne Cap (samen het theatergezelschap Moeder Eik) zijn terug thuis van hun prospectiereis in Venezuela.
Drie weken hebben we gereisd, gewerkt, gelachen en gezweet in Venezuela, een fantastisch land waar we in januari met heel veel plezier naar terugkeren.
Een land dat duidelijk niet in één zin te omschrijven valt. We vinden het mooi én lelijk, arm én rijk ... Het heeft als het ware een gespleten persoonlijkheid.
Politiek blijft hier een heet hangijzer. Je bent hier óf chavista óf de la oposicion. Wij Belgen, die redelijk nuchter van aard zijn, begrijpen niet dat een ‘gouden middenweg' hier gewoonweg niet bestaat.
Venezuela produceert zelf zo goed als niks, waardoor het bijna alles moet importeren. En daar wringt op dit moment het schoentje. We verwonderen ons vooral over het tekort aan basisproducten zoals wc-papier, bloem, suiker en boter. Wanneer dat dan wél eens in de winkel ligt wordt er duchtig naar elkaar gebeld en ge-sms't zodat het in een mum van tijd is uitverkocht. Op voorwaarde dat je die basisproducten kunt betalen. Het leven is hier de laatste jaren een pak duurder geworden, zeker voor mensen wier maandloon vaak niet meer dan vijftig euro bedraagt.
We staan ook versteld van de enorme kloof tussen arm en rijk. De onwetendheid over elkaars bestaan ook! Of is het bewust negeren? Tijdens onze laatste dagen moeten we voor een aantal afspraken in de rijke buurten van Caracas (Altamira, La Floresta) zijn; daar belanden we in een andere wereld. Brede, propere lanen, overal poorten en camerabewaking. We rijden met een vrouw mee die de deuren van haar auto op slot doet wanneer er een kreupele man voorbijkomt. In ‘onze' sloppenwijk Catia lopen we gewoon te voet rond alsof er niets aan de hand is. Idealiseren willen we die buurt zeker niet, daarvoor slaat pater Miguel ons iets te vaak met moordverhalen om de oren.
Deze prospectiereis is voor ons een ongelooflijk succes geweest. We hebben niet alleen heel erg genoten, we hebben het project ook echt naar een hoger niveau kunnen tillen. In drie weken tijd hebben heel wat mensen zich met veel enthousiasme achter ons geschaard en beloofd hun schouders onder het project te zetten. De universiteit Los Andes, het kabinet van cultuur in Mérida en heel wat Venezolaanse kunstenaars. Het is in die korte tijd veel groter geworden dan we ooit hadden durven dromen.
Meerdere keren stonden we dan ook plots even stil, keken naar elkaar en verbaasden ons. Van een handdruk in de Vlaamse velden is het geëvolueerd naar... dit, een reëel project! Gewoonweg omdat we het zelf heel graag willen. En vooral, omdat we hetzelfde willen. Daarom durven we samen met ogen dicht te springen en er keihard in geloven. We hebben zo lang gedroomd en nu wordt het ineens allemaal realiteit ...
Eigenlijk staan we nu pas aan de start van ons theaterproject. We hebben net de eerste fundamenten gelegd, nu komt het echte werk. We maken tijdens onze laatste dagen een to do-lijstje, dat al snel redelijk lang wordt.
Eerst en vooral moeten we de inhoud van het theaterstuk scherp krijgen. Tijdens deze drie weken hebben we heel wat tijd genomen om te babbelen, discussiëren, overleggen. Wat we willen vertellen, begint dus stilaan vorm te krijgen. We zijn geïntrigeerd door de Venezolaanse legendes en zouden één ervan graag gebruiken als basis - een keuze hebben we nog niet gemaakt. We hopen dat de gekochte boeken en tips ons verder zullen helpen.
Op welke manier we het gaan doen blijft echter nog vaag. We zijn het er wel al snel over eens dat we de ongecontroleerde energie van de jongens van de Fundacion Don Bosco het best kunnen kanaliseren door middel van veel muziek, dans en beweging. 
Het project zou voor ons helemaal af zijn als we het resultaat in het najaar van 2014 ook in België kunnen tonen. Dit zou niet alleen voor de jongens een geweldige ervaring zijn, die op die manier hun talent kunnen tonen en hopelijk aan zelfvertrouwen winnen. We geloven ook sterk dat het hier verrijkend kan zijn. We willen niet enkel onze eigen blik verbreden en op een open manier naar de wereld kijken - we hopen daar vooral ook veel andere mensen in mee te krijgen.
Zo'n project kost natuurlijk heel wat geld. We lopen al enkele maanden met verschillende ideeën rond om dat bijeen te krijgen. We zetten ons bij terugkeer alvast aan het schrijven van subsidiedossiers. We hopen van de stad Antwerpen, de Vlaamse Gemeenschap, VAIS en wellicht nog anderen ondersteuning te krijgen. Ook voor de Compania Nacional del Teatro en het kabinet van Cultuur in Mérida moeten we dossiers schrijven... we zullen alvast ons beste Spaans boven halen.
Daarnaast denken we na over alternatieve bronnen, zoals sponsoring via bedrijven en onze vroegere middelbare school. Op 20 oktober zal Saar bovendien alvast een marathon lopen ten voordele van het project. Nu maar hopen dat ze de finish haalt ...
We hebben dus wel wat te doen voordat het januari 2014 is, maar we hebben er ongelooflijk veel zin in. We hebben heel wat mensen warm gekregen voor ons project en hebben de jongens tijdens die kleine week al zien groeien. We zijn ervan overtuigd dat dit alleen maar tot iets moois kan leiden. Eindelijk zijn we gesprongen, en het voelt ongelofelijk goed aan!
