Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
Saar Fivez en Marianne Cap (samen het theatergezelschap Moeder Eik) zijn ondertussen in Mérida (Venezuela), de stad die ze volgend jaar voor vier maanden hun thuis zullen noemen. 'In april 2014 zal ons theaterstuk hier te zien zijn, gemaakt met een aantal jongens uit het Don Bosco-instituut. Dat het niet makkelijk zal zijn, merken we al snel ...'
Na een busrit van vijftien uur komen we aan in Mérida. Wat een rustige, vredevolle stad vergeleken met Caracas! Hier kan je op je gemak op straat een jugo natural drinken, een beetje rondsnuisteren en de taxi nemen zonder te denken dat je wordt opgelicht. Mérida, de stad die we volgend jaar voor vier maanden ons thuis zullen noemen. In april 2014 zal ons theaterstuk hier te zien zijn, gemaakt met een aantal jongens uit het Don Bosco-instituut. Dat het niet makkelijk zal zijn, merken we al snel ...
We hebben een hele week workshops gepland met de jongens van Don Bosco. We willen zien of er ‘theater in zit', of ze geïnteresseerd zijn en of ze het zelf zien zitten. Dat we het speels moeten aanpakken, hadden we wel gedacht. We starten dan ook met gewone spelletjes zoals ‘tikkertje' en ‘pingpong', aangevuld met een aantal van hun spelletjes zoals ‘gato y ratón':
‘Jongens, elkaar niet slaan! Gewoon tikken!'
‘Allemaal hier verzamelen in een cirkel!'
‘Jesús, luister je wel?'
‘...'
Ze zijn ongelooflijk snel afgeleid, maar we geloven nog steeds dat het kan. Totdat we de tweede workshop geven, die we na een uur noodgedwongen moeten stopzetten. Er valt niets met hen aan te vangen. Ze lopen weg, we worden gestoord door andere jongens en leerkrachten, ze nemen onze tekenopdracht niet serieus ...
België botst even met Venezuela: gewoon zitten en luisteren, doen wat we zeggen, een beetje structuur; is dat nu zo moeilijk?
Ondertussen wordt het project steeds groter. We hebben afspraken met onder anderen de dramaturg Igor Martínez, theatermaker Carlos Danez en theaterstudente Moyra Angeles. Ze bieden ons allemaal hun hulp aan. We kunnen op hen rekenen, of zoals zij het zeggen: ‘A su orden'. Het klinkt als muziek in onze oren!
We dansen nog steeds na elke afspraak die ons weer een stap dichter bij de vervulling van onze droom brengt. Vooral na ons gesprek met de kabinetsmedewerker van het ministerie van cultuur. Hij biedt ons zelfs aan een aantal workshops te begeleiden. ‘Heb je daar dan tijd voor?' vragen we ons luidop af, maar Richard Navarro zegt graag tijd te maken voor ‘un proyecto tan hermoso'. Bovendien zal hij ervoor zorgen dat we kunnen toeren in de hele staat Mérida! Je zou voor minder dansen, zelfs in het ministerie van cultuur, dat gevestigd is in zowat het lelijkste betonnen gebouw van Mérida en ook dienst lijkt te doen als plaatselijke duiventil.
Jongeren die normaal de kans niet krijgen om theater te maken, zullen wij uitdagen om het toch te doen. Hopelijk kunnen we hen op die manier meer zelfvertrouwen geven. Het klinkt mooi, maar hoe maken we het duurzaam? We doen dit project namelijk maar één keer. We hebben schrik om de ‘twee feeën uit een doosje' te zijn die iets tof op poten zetten, maar de jongens daarna gewoon laten vallen.
Dat is echter buiten de theaterafdeling van de universiteit van Mérida gerekend! Elk jaar moeten de leerlingen een servicio comunotario doen, een soort sociaal werk voor de gemeenschap. Op ons verzoek wordt het theaterproject met Don Bosco opgenomen in de lijst. Op die manier zal het ook na ons blijven verder leven. Blijkbaar was er al lang de wil om een samenwerking met Don Bosco te starten, maar moest er nog een concreet initiatief worden genomen. Dit overtreft onze stoutste dromen ...
We worden overweldigd door de steun die we hier krijgen. Het project lijkt een beetje uit zijn voegen te barsten en dat geeft ons toch wel wat stress. We vinden het geweldig dat we zoveel partners hebben gevonden die erin geloven, maar we moeten straks wel zorgen dat er iets staat! Het allerbelangrijkste is dat het project in artistiek opzicht van hoog niveau is. We vragen ons stilletjes af of dit ons wel zal lukken.
Voor onze laatste workshop selecteren we zes jongens die duidelijk hebben gemaakt mee te willen doen en waarvan we geloven dat we er echte acteurs van kunnen maken. Deze ‘selectie' doet hen duidelijk groeien. ‘Ben ik nu lid van een theatergroep?' vraagt er eentje. We willen echt in hen geloven. Zoveel kansen als wij thuis krijgen, zo weinig krijgen zij er hier. We krijgen de achtergrond van de kinderen te horen en moeten even slikken: een vermoorde vader (drugs), een moeder in de gevangenis, leven op straat, met 66 in een klein huis wonen, mishandeling, een moeder die op haar 11e is bevallen... het is maar een greep uit wat Kennia, la directora de la Fundación, ons vertelt. We maken ons sterk: ja jongens, jullie kunnen iets! En wij gaan ervoor zorgen dat heel Mérida, Caracas én België dat te zien zal krijgen!
Ondertussen razen we voort op de rollercoaster van emoties. Ja, we kunnen spelen in Mérida. Nee, de jongens luisteren langs geen kanten. Ja, daar was een moment van concentratie! Nee, ze hebben er geen zin in. Ja, met de tips van Igor geraken we heel wat verder. Nee, dat tekenen heeft niet gewerkt. Ja, we hebben het ministerie achter ons! Ja, ze zijn gefocust! Elke avond vallen we heel vroeg in slaap. Van una fiesta is er nog geen sprake geweest. Dat het gedurende die vier maanden vermoeiend zal zijn hebben we nu al door...
Tijdens de laatste workshop werken we met ons geselecteerde groepje de ‘legende van El Silbón' uit. Voor ons een heel nieuw verhaal - zij krijgen het op school allemaal met de paplepel binnen. Hun enthousiasme blijkt overweldigend, hun fantasie ongebreideld. Ze zijn ongelooflijk gemotiveerd en beginnen uit zichzelf te improviseren. We zijn verbaasd, overweldigd en heel gelukkig. En we zien hen groeien van trots!
Dan is het moment aangekomen om afscheid te nemen. Ook al hebben we maar vier dagen met hen gewerkt, we hebben hen nu al in ons hart gesloten. We dansen, spelen spelletjes en knuffelen elkaar plat. ‘Claro, nos vemos en enero!'
Op de foto's, van links naar rechts:
- Cristian, Antulio & Yosmer
- Nixon, Yosmer, Jesús & Antulio
- Yosmer, Nixon, Jesús, Jonathan & Antulio
