Trage Post: Lieve Lou

Vorig jaar schreven tientallen grootouders trage brieven aan hun kleinkinderen. De brieven worden pas in 2030 bezorgd. Tijdens een feestelijke afsluitingsmiddag wordt bekendgemaakt welke kinderen nog een bijzondere tweede brief krijgen. Deze week leest u de brief die Yves Roland aan zijn kleinkind Lou schreef over zijn liefde voor muziek en literatuur.

Jeunes amants vous dont c'est l'âge
Entre la ronde et le voyage,
Fou s'épargnant qui se croit sage
Criez à qui vous veut blâmer:
Heureux celui qui meurt d'aimer
Aragon

Lieve Lou,

Ik zou niet graag zo'n brief ontvangen.
Mogelijk ‘de profundis', van onder de aarde waarop jij staat.
Bijna zo akelig als wanneer ik dan nog in leven ben maar Brels beeld van ‘Les Vieux' ophang als een verstilde foto aan de wand. De mond tandeloos en nog juist in staat om eenvoudige woordjes te prevelen zoals "lieve Lou".
Mijn excuses.

Misschien doe ik het uit ijdelheid en tracht ik je zo duidelijk te maken dat jij het minder moet zijn.
Of uit overleveringsdrang – 'exegi monumentum aere perennius' – omdat jij mijn laatste bastion zult zijn.
Of gewoon opdat jij eens aan mij zou denken. Want ik mag dan al koud zijn, toch wens ik dat ik je niet helemaal koud laat.
Het zou ook kunnen dat ik het doe uit liefde voor letters in de hoop dat jij ook de letteren zult waarderen in jouw tijd van beeldcultuur waarin mijn beeld al lang vervaagd zal zijn. Dat jij misschien toch nog zoals ik op jouw leeftijd Boris Vian zult ontdekken en genieten van het schuim der dagen. Een ontgoocheling zal de literatuur je nooit bezorgen en je zult dan dankbaar aan de ouwe leeuwentemmer terugdenken die je op het spoor van die rijkdom bracht. Koester speciaal een Boontje voor Hugo's sonnetten.
Volg het dwaallicht tot op de top van de Olympus en ontmoet op weg de negen muzen. Moge ook jij van alle kunsten houden: ik wens dat er in jouw tijd veel meer dan zeven zullen zijn.
Nog mooier zou natuurlijk zijn als je zelf de 26 lettertekens aan elkaar rijgt tot parels van de letterkunde. Maar je kan ook gewoon de kracht van het alfabet benutten om liefdesbrieven te schrijven die zoals Cupido's pijlen trefzeker kunnen zijn (op enkele dyslectische doelwitten na).
Dat de wereld nog bestaat op het moment dat je dit leest, vormt het ontegensprekelijk bewijs dat de kunst haar gered heeft.

Kunst heeft fantasie als voedingsbodem nodig.
Eerlijkheid, solidariteit, verdraagzaamheid, empathie, humanisme en openheid zijn begrippen die jouw opvoeders je terecht zullen aanleren.
Hopelijk zal ik nog voldoende tijd hebben om je een tikkeltje ongerijmde fantasie, wat dolle dromen en een vleugje tedere anarchie bij te brengen.
Jij kunt nu al zo dankbaar genieten van mijn domme fratsen. Blijf vooral lachen. Lachen om mij, lachen om jezelf. Het leven en jezelf relativeren.

Als je met de lach als Eco-logie jouw culturele bodem teelt, zal jouw peilen naar het geluk een schot (what Else?) in de roos worden. Vertel dat, in naam van mij, ook voort aan mijn volgende kleinkinderen.

Veel liefs van Papou

P.S.: Als het wondermiddel om gelukkig te zijn anno 2030 al te koop is, breng me dan een flesje ervan mee wanneer je me in Villa des Roses komt bezoeken (maar vergeet vooral een grote fles grappa niet).

Afbeelding: Willem Elsschot @ AMVC Letterenhuis