Deze website wordt niet langer ondersteund in Internet Explorer. Update hier je browser voor een betere ervaring.
Terug
Besmette Stad
Anke Verschueren
C’est la pluie
het regent
miljarden
paarse monstertjes
met vuurspuwende ogen
en vlijmscherpe tanden
paarse bolletjes
met lange tentakels
zuigen zich vast
in onze kelen
op onze longen
in onze hoofden
op onze harten
en tonen ons
deze besmette wereld
in getallen op een kaart
geraakt gestorven genezen
en ja
het is een voorrecht om een cijfer te zijn
om een wattenstaafje ongemakkelijk diep
in je neus te krijgen
en dan de uitslag van jouw test
positief
behandeld beademd
hopelijk een ramp vermeden
maar
mogen we ook weten
hoeveel mensen
willen dagelijks een dokter bellen
maar hebben geen telefoon
hebben niet eens iets te eten
in dit besmette land
dans ik door de lege straten
maar wat met de mensen die er slapen
in de regen
in deze besmette stad
waar de gevels
aangezichten zijn geworden
waarachter
gezelligheid gelach
gevaar geheimen
zitten verborgen
gelukkig kunnen we zwaaien naar elkaar
joehoe!
in dit besmette dorp
verstoppen we ons niet meer
tussen onze schouders
wanneer we de buren kruisen
we knikken bemoedigend
alsof we
nu de competitie stilligt
plots allemaal
supporteren voor dezelfde voetbalploeg
tous ensemble tous ensemble
hoehoehoe
wij blijven binneuuuh
wij slaan ons hierdoor
het komt goed
overal
ook hier
in deze besmette straat
waar iedere dag een haag wordt geschoren
en gras wordt gemaaid
hebben we eindelijk geleerd
naar elkaar te glimlachen
kan dat enkel nog met onze ogen
zijn de maskers eindelijk afgevallen
moeten we ze dragen om buiten te mogen
ik zit
in mijn smetteloze kamer
die al drie maal een lenteschoonmaak kreeg
ik ben alleen maar
eenzaam
hoe
hoe lang nog?
ik zie mijn vrienden
tweedimensionaal
in vierkantjes op het scherm
en ik hoop oprecht
dat dit de enige hokjes zijn
waar we elkaar ooit nog in zullen denken
het regent
tik tik tik
op mijn dakraam
ik zet het wagenwijd open
kijk omhoog
sluit mijn ogen
voel de druppels
op mijn huid
tik tik tik
het is de regen
de enige
die mij aanraakt
Deze bijdrage verscheen ook op de lage landen en werd vertaald naar het Engels en het Frans.
Translation by Paul Vincent
it’s raining
billions
of little purple monsters
with eyes spewing fire
and razor-sharp teeth
purple globules
with long tentacles
take root
in our throats
in our lungs
in our heads
in our hearts
and show us
this infected world
in figures on a chart
infected died recovered
and yes
it is a privilege to be a number
to have a cotton wool bud stuck
uncomfortably deep
up your nose
and then the result of your test
positive
handled breathed on
hopefully a disaster avoided
but
may we also know
how many people
want to ring the doctor every day
but have no telephone
don’t even have anything to eat
in this infected country
I dance through the empty streets
a little with the people who sleep there
in the rain
in this infected city
where the gables
have turned into faces
behind which
fun laughter
danger secrets
lurk
luckily we can wave to each other
yoohoo!
in this infected village
we no longer hide
between hunched shoulders
when we pass the neighbours
we nod encouragingly
as if
now the competition’s shut down
we suddenly all
support the same football team
tous ensemble tous ensemble
hoohoohoo
we’re staying indooors
we’ll get through this
it’ll be OK
everywhere
here too
in this infected street
where every day a hedge is trimmed
and grass is mown
we have finally learned
to smile at each other
that is only possible with our eyes
the masks have finally dropped
we must wear them to be allowed outside
I sit
in my spotless room
which has already had three spring cleans
I am just
lonely
how
how much longer?
I see my friends
two-dimensionally
in little squares on the screen
and I sincerely hope
that these are the only pigeonholes
in which we will ever again imagine each other
it’s raining
tick tick tick
on my skylight
I open it all the way
look up
close my eyes
feel the drops
on my skin
tick tick tick
it is the rain
the only one
that touches me
Traduction par Hans Hoebeke
il pleut
des milliards
de petits monstres mauves
aux yeux ignivomes
aux dents acérées
de petites sphères mauves
à longues ventouses
se fixent
dans nos gorges
sur nos bronches
dans nos têtes
sur nos cœurs
et nous montrent
ce monde contaminé
en chiffres sur une carte
touchés décédés guéris
et oui
c’est un privilège d’être un chiffre
d’être incommodée par un coton tige
enfoncé au fond du nez
et puis les résultats de votre test
positif
traitement sous respirateur
une catastrophe espérons-le évitée
mais
nous aimerions qu’on nous dise aussi
combien de gens
voudraient appeler un médecin chaque jour
mais n’ont pas de téléphone
ni même de quoi manger
dans ce pays contaminé
je danse dans les rues vides
mais quid des gens qui dorment
sous la pluie
dans cette ville contaminée
où les façades
se transforment en visages
derrière lesquels
se cachent
la sociabilité les rires
le danger les secrets
heureusement que nous pouvons nous faire de grands signes de la main
ohé !
dans ce village contaminé
nous ne nous engonçons plus
dans nos épaules
en croisant les voisins
nous faisons un signe de tête encourageant
comme si
la compétition étant suspendue
tout le monde s’était soudain mis
à encourager le même club de foot
tous ensemble tous ensemble
ouiouioui
restons chez nouuus
on en viendra à bout
cela finira bien
partout
ici aussi
dans cette rue contaminée
où chaque jour on taille une haie
on tond une pelouse
alors que nous avons enfin appris
à sourire les uns aux autres
seuls les yeux sourient
alors que les masques sont enfin tombés
il nous faut en mettre un pour sortir
assise
dans ma chambre immaculée
qui a déjà connu trois nettoyages de printemps
je suis seulement
solitaire
combien
combien de temps encore ?
je vois mes amis
en deux dimensions
disposés en petits carrés sur l’écran
et j’espère sincèrement
que ce sont là les seuls cases
à l’intérieur desquelles nous nous imaginerons jamais
il pleut
plic plic plic
sur mon velux
que j’ouvre tout grand
je lève la tête
ferme les yeux
sens les gouttes
sur ma peau
plic plic plic
la pluie
est seule
à me toucher
Anke Verschueren
Anke Verschueren neemt haar grote liefde, de taal, overal mee naartoe. Van papier naar podium naar podcast. Ze heeft een masterdiploma Nederlands en Theater-, Film- en Literatuurwetenschappen en zit nu in het derde jaar Woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Ze werd derde in de txt-on-stagewedstrijd Naft voor Woord 2017, ging op Das Mag Zomerkamp en in 2018 met deBuren op schrijfresidentie naar Parijs. Samen met Lies Van Gasse en Sien De Smet maakte ze Een held, een vertelvoorstelling voor kinderen die momenteel langs scholen tourt. Nog net iets vaker staat ze op het podium als presentatrice en als zangeres (samen met haar zussen in de band Enchanté). Voor de camera doet ze ervaring op als stadsreporter voor ATV. Daarnaast duikt ze graag op regelmatige basis de studio in voor stemmenwerk. Als er dan nog tijd over is, leest ze, speelt ze piano of bewerkt ze Middelnederlandse teksten tot luisterverhalen.
DIT INTERESSEERT JE VAST OOK:
