De onderhandeling | Finalist Het Rode Oor 2022

Liefste Bruce,

Laten we het volgende afspreken. Ik zal geen slachtoffer zijn. En dus na mij zullen er ook geen anderen meer volgen. Wat ik je daarvoor in ruil geef? Wel, laten we het daar even over hebben.

Haast achteloos laat ik me afglijden in de plaats waar je rondhangt. Ik ben degene waarmee het allemaal begon, de gespeelde onschuld, de bijna net iets te gemakkelijke prooi. Liggend op mijn rug, spreid ik mijn armen en kijk afwachtend naar de sterrenhemel. Je mag gluren, vanuit de donkere dieptes of golvende oppervlaktes. Je mag zelfs cirkels om me heen draaien, geruisloos, vanaf een afstand of zelfs ijzingwekkend dichtbij, heerlijk dominant zoals je altijd was.

Ik stel me voor dat je met je kaken over mijn schouders richting mijn borsten graait. Ondoordacht ruw volgens mensen die er iets van kennen. Ik vraag me af hoe die beweging zou voelen over mijn kleine, stijve tepels. En of je het zou herhalen als je merkt dat ik het spannend vind. Ik zal me overgeven aan het ontzag die de driehoek op je rug inboezemt.  Het is eerder angst dan eerbied en je geniet daarvan. Ik heb een vermoeden dat je soms opduikt zonder enige intentie tot verdere actie. Dat je verslaafd bent aan de blikken, de kreten en de chaos die je verschijning teweegbrengt.

Laten we het eens anders proberen, lieve Bruce. Op mijn teken zal je naderen en ik weet nu nog niet of ik dan in je zwarte ogen kijk. Misschien schuif ik mijn fijne handen langs de onderkant van je witte flank. En tast ik daarbij met het topje van mijn rechterwijsvinger voorzichtig de tere plaatsen af op je koele, kille huid. Ik leid de dans zodat jij daarna opnieuw je eigen rustige leven oppikt zonder dat je daarbij, vergezeld van die twee idiote muzieknoten, meer dan honderdduizend keer nagebootst wordt.

In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat ik al een tijd naar je verlang. Ik herinner me hoe ik filmpjes zag waarin je verscheen. Beelden, soms scherp, soms wazig, die je onderbuik en de manier waarop die gevormd was, belichtten. Glad, gracieus, gestroomlijnd. Het wond me op de een of andere manier ongelooflijk op. Halfdronken sprongen haast honderd sterren in mijn hoofd en voelde ik mijn slipje nat worden. Dus misschien moet ik de zachte zool van mijn voet en mijn zwart gelakte teennagels een weg laten zoeken naar die doorbloede en stevige hardheid van jou. En vervolgens een tweede voet laten indalen zodat ik, als het ware met twee handen, op en neer bewegingen kan maken die niets aan de verbeelding overlaten.

Ik bepaal waar en hoe ver we gaan. En vervolgens vrijwaar ik theaterzalen, tv-kamers, badplaatsen en hun verre nog niet verlaten stranden. Maar mocht je nog niet overtuigd zijn, dan komt hier mijn laatste troef op tafel. Om het misselijkmakend beeld van vlijmscherpe tanden in benen en billen te vermijden. Om te voorkomen dat bloedrode wolken zich weven door de waterspiegel.

Ik begin bovenaan om langzaam naar beneden te sluipen en mijn natte tong cirkels te laten draaien op de plaatsen waar je het nog nooit gevoeld hebt. Ik bijt – o ja, dat kan ik ook – mij verder een weg zonder daarbij ook maar één plekje onbezocht te laten, en aanvallend met mijn opengesperde mond zak ik nog lager tot ik daar alles vind. Om dan mijn gezwollen lippen gul rondom jou te drukken en niet eerder te lossen totdat ik voel wanneer. 

  
Ten slotte schenk ik me volledig en uitsluitend aan jou. Zonder aarzeling schreeuw ik mijn eis uit dat je alles, maar dan ook echt alles, met me moet doen. 

Pakken we het op die manier aan, Bruce?

Inspriratie: Jaws